tangina.

may nangyari kahapon, pero bukas ko na kukwento.
ung ngayon muna. kumbaga paatras tayo.

tangina.
eto na naman ako.
inaatake ng pagkadoormat syndrome ko.
nung thursday to nagsimula e.
kasi sya, parang ok lang sya.
tuloy lang pangangarir.
parang nde man lang nasaktan.
samantalang ako, laki na ng pinayat ko dahil sa kanya.

tangina.
naiisip ko na naman sya.
nalulungkot na naman ako.
nasasaktan na naman ako.
kailangan ko na naman uminom.
magpakalunod sa trabaho.
magpakapagod.
para paguwi, tulog na lang.

mura na naman ako ng mura sa harap ng pc ko.
ung mga lalakeng katabi ko, napaplingon na.
pero wala akong pakialam.
kunsabagay, naiintindihan naman nila ako.
pero ako, nde ko maintindihan sarili ko.

tangina.
nde naman kami mashado matagal.
nde naman sha ganun kagwapo.
nde rin sya ganun kagaling mag-alaga.
nde naman kami mashadong nagkita.

tangina.
pero bakit apektado ko ng walanghiyang yon?
bakit ako nagkakaganito.
ang hirap ng may sharp memory.
mahirap makalimot.

minsan nadadaan sa logic.
pero minsan, napapraning ako.
nagiging illogical.

hay.
tangina talaga.